Paweł Ługiewicz

W 1921 roku, w wyniku obaw przed prześladowaniami niemieckimi, rodzina Ługiewiczów przeprowadziła się do Gniezna. W okresie 1927–1929 Paweł odbył służbę wojskową w polskim wojsku, którą ukończył z wyróżnieniem w stopniu sierżanta. Po zakończeniu edukacji w zakresie stomatologii w Krakowie, Ługiewicz otworzył własną praktykę dentystyczną w Świętochłowicach, co stanowiło ważny krok dla jego kariery zawodowej.

Jednakże w 1940 roku, został pozbawiony możliwości prowadzenia praktyki dentystycznej przez okupacyjne władze. Jego sytuacja uległa dramatycznej zmianie, gdy został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym. Po długim oczekiwaniu, w końcu pod koniec 1944 roku odzyskał wolność.

W momencie, gdy 21 stycznia 1945 roku, na tydzień przed przybyciem Armii Czerwonej do Świętochłowic, Ługiewicz zorganizował naradę dla miejscowego aktywu konspiracyjnego, odegrał kluczową rolę w formowaniu nowego porządku społecznego. W zebraniu uczestniczyli członkowie PPR (Polskiej Partii Robotniczej), PPS (Polskiej Partii Socjalistycznej), AK (Armii Krajowej) oraz osoby bezpartyjne. Uczestnicy tego ważnego spotkania zdecydowali się na utworzenie tzw. "Komitetu Pięciu".

Organy tego komitetu, do którego należał także Ługiewicz, miały na celu przejęcie władzy w mieście. Wśród pozostałych członków znaleźli się Tomasz Dobiosz, Jan Jarząbek, Karol Langer oraz Stanisław Gowarzewski. Paweł Ługiewicz został odpowiedzialny za zorganizowanie Straży Obywatelskiej, która z czasem przekształciła się w Milicję Obywatelską. Dzięki jego zaangażowaniu, wstąpił również do PZPR (Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej), co szło w parze z jego działalnością polityczną w powojennej Polsce.